19 april donderdag

Hallo mensen, hier weer even een berichtje van ons.
Het kan zijn, dat de datum of de dag niet klopt.We raken het een beetje kwijt...
We zijn gisteren door Leon gelopen en vandaag terecht gekomen in Hospital de Obrigo.
Dit dorpje heeft een heel mooie brug, en heeft ook een geschiedenis zoals bijna alle dorpjes waar we doorheen komen.
Gisteren door Leon gelopen dus. Het was er warm en druk en we voelden er niet veel voor om in één van de alberges daar te blijven slapen. Ze zijn zo groot, en er liggen veel mensen op een zaal.
Dus zijn we naar het volgende dorpje getrokken, waar alleen 2 hostals in het boekje stonden vermeld. Maar er bleek ook een alberge te zijn: een , die vorig jaar geopend was. Er sliepen daar maar 8 mensen in totaal, en alles lekker groot en nieuw!Lekker rustig.
Dat was een boffer!
We hebben vandaag een erg lange etappe achter de rug; 30 km in de stralende(!) zon.
Het was weer afzien, het laatste stuk. Even wat gedronken in het plaatselijke barretje in een dorpje, tijdens de siesta, om even wat uit te rusten ,te drinken en even wat te kunnen eten. Bennie was even naar de wc en kwam terug, zei , hier hoef ik niets te eten. Allemaal boertjes, en een wc uit het jaar nul, alles uit een ander tijdperk trouwens. Dit hadden we nog niet meegemaakt. Dus de zon maar weer in.
We zijn terecht gekomen in een erg sfeervolle alberge, waar een binnenplaats is met een mooie muurschildering. Maken er wel foto´s van. Het was het toch waard geweest om toch maar door te lopen.We zaten zo even te rekenen, en als alles naar wens verloopt, kunnen we ook nog naar Finnestera, nadat we aankomen in Santiago. Dat is ook nog een paar dagen lopen.
Finnestera is de meest westelijke plaats van het europese vasteland. Daar verbrandden de pelgrims vroeger hun pelgrimskleren,en gooiden wat in zee.
Het lijkt ons fijn om daar de zon in de zee zien zakken, omdat we een paar jaar geleden aan de oostkust van Spanje de zon op zagen komen. Dan voelt voor ons de cirkel rond.
Annie, je vroeg of we blaren hadden, nou, nee dus, het gaat goed met onze voetjes... en met onszelf verder ook. We voelen ons heerlijk relaxt, daarom vergeten we ook welke dag of datum het is....
O ja, nog wat vergeten te vertellen. De avond, voordat we vertrokken naar Leon, sliepen we ook in een alberge, daar hebben we al een berichtje van gemaakt.
´s Avonds hebben we nog een party gehad op de binnenplaats, omdat er één van de spanjaarden jarig was. Taart en cider! De cider werd op de traditionele manier ingeschonken en we hebben hem meertalig toegezongen... Hij werd er verlegen van.
Nog even een vraagje beantwoorden: de meseta is een hoogvlakte van zo´n 100 km lang, waar we overheen moesten lopen. Het leek op de polders in Nederland, met verschil: er staan geen huizen,geen bomen, bijna geen dorpjes, en de wegen zijn slechte zandpaden, met veel keien, dus als jullie nog veldkeien voor jullie tuin zoeken: wij weten waar ze liggen, ha , ha.
Het loopt verschrikkelijk en op het laatst lijkt het of je elke steen voelt. Ja we lijden als pellergino´s...
Dat deel was het meest erge stuk, vinden we allebei.De sneeuw en de regen en de modder waren minder erg.
Trouwens, we hoorden, dat omstreeks de tijd, dat wij door de Pyreneën liepen, een engelse jongen van 18 jaar is doodgevroren. Hij was de route Napoleon opgegaan, wat ons verboden was, omdat het te gevaarlijk was.Hij is de weg kwijtgeraakt in een sneeuwbui...vreselijk!
De alternatieve route bleek ook nog moeilijk genoeg te zijn, hebben we gemerkt. We dachten dat we het moeilijk vonden omdat we er geen ervaring mee hadden, maar het was dus echt erg...
Nou, we hebben er al 450 km opzitten, dus de Pyreneëen liggen ver achter ons.
Dat was het weer , groetjes van de spangetjes vanuit Spanje!